Geschreven door Margriet Dijkmans van Gunst
Voorgelezen door Sanne van Deursen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Zin
29 april 2025
Titel: De dansende tuinman

Foto: Whereslugo. Unsplash

 

De dansende tuinman

Terwijl ik naar buiten kijk en nadenk over de zin van mijn bestaan, zie ik in de tuin van Vrijburg een dansende tuinman van wie ik het gezicht niet kan zien. Hij is gehuld in een lange jas met een capuchon. Vloeiend, ritmisch en krachtig zijn zijn bewegingen. Hij lijkt er zin in te hebben. Is dat misschien de zin van ons bestaan? Er zin in hebben?
Ik mijmer verder. Hoe zat het ook alweer met die tuinman bij het lege graf met Pasen? Was hij niet degene die in eerste instantie niet herkend werd als Jezus? Toen Maria Magdalena hem herkende verdween haar verdriet en zag zij de zin van haar bestaan weer. Het mysterie zette haar in beweging.

Dan beland ik bij Dirk de Wachter die door zijn ziekte ook erg met dit thema bezig is. Hij zegt: De hel is “het gebrek aan anderen” en hij vindt troost bij Levinas in zijn denken over het gelaat van de ander. Ik citeer:
‘In bed op de intensive care lag ik in een heel technische omgeving: overal waar men in mijn lijf buizen kan steken, zaten buizen. En ook daar waar men geen buizen in kan steken. Men wordt daar eigenlijk een stuk vlees. Dat is akelig. Dat is de dood die nabij komt. Wat u dan terug in de werkelijkheid brengt, is het gelaat van de Ander. Een verpleegkundige die binnenkomt en vraagt: “Hoe gaat het met u?” Ik zeg dan: “Het gaat niet, het ligt.” Maar die blik, die belangstellende blik, maakt u weer aanwezig. Dat gaat ver voorbij het fysieke gezicht van de verpleegkundige.’ Einde citaat.

Gezien worden door de ander lijkt dus van wezenlijk belang in ons bestaan. Dat er iemand is die naar je luistert, je de moeite waard vindt en die naar je omziet. Iemand die je laat schitteren.

Ik kijk weer naar buiten en zie opnieuw de dansende tuinman. Hij heeft zich omgedraaid en ik zie zijn gezicht. Ik wil hem graag spreken. Als ik naar buiten loop, is hij verdwenen. Wat een mysterie. En terwijl ik daar zoekend door de tuin loop, komt het lied ¨Lord of the Dance” van Sydney Carter in mij op en opeens overvalt mij een geluksgevoel.

I danced in the morning
When the world was young
I danced to the moon,
To the stars and the sun
I came down from Heaven
And I danced on Earth
At Bethlehem I had my birth

Dance, dance, wherever you may be
I am the Lord of the Dance, said he
And I’ll lead you all, wherever you may be
And I’ll lead you all in the dance, said He

Plotseling schrik ik op uit mijn mijmeringen. Ik lees mijn laatste regels terug Dit is wel heel erg een happy end. Zo zit de wereld toch niet in elkaar? Die wereld staat in brand met zoveel slachtoffers tot gevolg. Zo was het toch niet met de tuinman, met Pasen? Dat is toch opstanding, opstaan tegen onrecht en geweld?
Ik denk aan de struikelsteen voor mijn deur en de vele andere struikelstenen in mijn buurt, aan mijn oude buurman Hans die zijn leven lang strijdbaar en kritisch is over Israël waardoor zijn boeken niet in Nederland uitgegeven werden en nog steeds niet.
Ik voel me strijdlustig worden en ik wil dat blijven. Ik wil het onrecht blijven zien en niet wegkijken. Dat geeft mij energie en zin met het beeld van de dansende tuinman als inspiratiebron.

gepubliceerd op 29 april 2025