Tijdens de reis van onze Groningse gemeente naar Israël, vorig jaar april, werd donderdag de twaalfde een heel bijzondere dag. In alle vroegte bezochten we eerst de Aankondigingskerk in Nazareth. Een modern en indrukwekkend gebouw van ongeveer vjiftig  jaar oud, gebouwd op de plek waar volgens de overlevering Maria van de engel Gabriël haar blijde boodschap had ontvangen. Groepen uit alle werelddelen kwamen hier naar toe om iets van dat mysterie te ervaren.

Vervolgens stapten we op de bus waarmee we die dag Bethlehem hoopten te bereiken. Niet ver buiten Nazareth klonken de  sirenes en we hielden halt. Het was Jom Hasjoa, de dag waarop Israël de slachtoffers van de Holocaust herdenkt. We stapten uit de bus en stonden enkele minuten stil bij deze grote tragedie die de twintigste eeuw zo bepaald heeft.

Onverwachte doop

Onze tocht ging verder naar het zuiden, het Palestijns gebied binnen. Daar maakten we een lunchpauze bij Qasr el Yahud, de plek waar volgens de traditie Johannes Jezus gedoopt heeft en waar ook het volk Israël onder Jozua het land binnen was gegaan. Het was er warm en erg druk. Een beetje sceptisch keken we toe hoe hele groepen zich op een (her)doop voorbereidden in de smalle, troebele Jordaan. Aan de overkant, acht tot tien meter verderop, lag Jordanië. In het midden vormde een zwembadkoord de landsgrens.

Bij onze lunch ter plaatse kwam Meiske de Klerk, vriendin van onze gemeente, naar mij toe. Ze vroeg of ik haar wilde dopen, daar ter plekke. Een totaal onverwachte vraag maar ik vond het een mooi idee en aarzelde geen moment. Ook onze reisgenoten vonden het bijzonder. En zo werden we als groep omgevormd van toeschouwers op afstand naar intens meelevende deelnemers. We rolden allebei onze broekspijpen op en stapten de rivier in. Met een geïmproviseerde doopformule beleefden we de doop op een plek waarover we al zo vaak hadden gelezen. Maar Gods geest kon niet sterker aanwezig zijn. Verrijkt stapten we weer in de bus. Na een tussenstop in Jericho bereikten we aan het eind van de middag Bethlehem. Daar hadden we aan het slot van deze dag nog een indringende ontmoeting met een paar Palestijnse studenten en hun docent.

Blijvende vrede

Nu, een jaar later, blijven we hopen dat de duif van de Geest een duif van blijvende Vrede kan worden. Laten we met Pinksteren deze hoop hooghouden!

gepubliceerd op 6 juni 2019